‘We mogen niet zoenen dus ga maar weer weg!’, lacht Weidinger terwijl hij de deur voor mijn neus weer dichtdoet. De toon is dus direct gezet. Maar vervolgens pruttelt de koffie en schudt hij als de beroepsverteller die mij was beloofd, de ene na de andere anekdote uit zijn mouw. Maar laten we bij het begin beginnen….