Silvio Belga en Wilhelm Dijk van Dijk & Belga Bedum komen regelmatig bij klanten langs die ze op prachtige verhalen trakteren. ‘Daar moeten we wat mee doen’, zeiden ze tegen elkaar in de auto na weer bijzondere anekdotes aangehoord te hebben. De reeks ‘Klant in Beeld’ werd geboren. We trappen de serie meer dan waardig af met Kees Weidinger….
Omzwervingen
‘We mogen niet zoenen dus ga maar weer weg!’, lacht Weidinger terwijl hij de deur voor mijn neus weer dichtdoet. De toon is dus direct gezet. Maar vervolgens pruttelt de koffie en schudt hij als de beroepsverteller die mij was beloofd, de ene na de andere anekdote uit zijn mouw. Maar laten we bij het begin beginnen….
‘Ik ben in 1948 geboren in Delft en werd in een kartonnen doos gelegd dat als wieg diende. Pas wanneer mijn huilen niet stopte werd ik gevoed. Dit kon niet lang goed gaan. Ik werd dan ook kort na mijn geboorte bij mijn biologische moeder weggenomen maar kwam terecht bij een echtpaar met kinderwens die mij later adopteerde. In tegenstelling tot mijn vijf broers, waarvan ik pas op latere leeftijd wist dat ik ze had, hoefde ik niet naar een rooms-katholieke internaat. De kartonnen doos werd een wiegje dat stond bij een voorname bankiersfamilie. Dat had inderdaad minder gekund.’
Een vlotte leerling was Weidinger bepaald niet. Hoeveel type onderwijs hij ook genoot het zou hem geen enkel diploma opleveren. Zijn destijds door de onderwijsinstellingen nooit erkende dyslexie, leverde hem het stigma ‘dom’ en ‘lui’ op. ‘En dus moest ik het met twee jaar Montessori onderwijs doen, zo zeg ik vaak gekscherend als er naar mijn opleiding gevraagd wordt. Maar ik ben een geboren autodidact die een universitaire opleiding langs de weg vond. Want tot mijn 30e heb ik onderweg zoveel interessante en bijzondere mensen ontmoet, dat wil je niet weten.’
Na zijn diensttijd overleed zijn pleegvader en zijn nalatenschap bood een spaarpotje om naar New York te vertrekken. Na één jaar Amerika volgde Canada en het was de bedoeling dat hij van Montreal naar Vancouver zou liften, ware het niet dat hij halverwege een ‘femme fatale’ tegenkwam afkomstig uit Australië. Zij werd zwanger wat Weidinger de volgende uitspraak ontlokte: ‘Ergens in Australië loopt dus mogelijk een man rond met het voornemen opzoek te gaan naar mij, zijn biologische vader, zoals ik destijds opzoek ging naar mijn biologische moeder…’
Na teruggekeerd te zijn naar Nederland trouwde hij met wat achteraf gezien ‘niet zijn beste keus was’. Dit huwelijk leidde tot twee dochters. Hij ging van de ene naar de andere tijdelijke klus en lummelde eigenlijk maar wat aan met het ‘schrijven van tekstjes voor reclamebureaus’. Dat veranderde op zijn 30e. Na lang aarzelen ging hij op zoek naar zijn natuurlijke moeder en vond haar zonder al te veel moeite. Al zijn vragen aan haar leverde hem geen concrete antwoorden op. Al zijn vragen over zijn vader – jaren eerder gestorven – bleven onbeantwoord. En hij scheidde van zijn eerste vrouw. Het bleek een keerpunt: ‘Er kantelde een kiepwagen leeg!
Via Hilversum en Brussel de hele wereld over….
Op zijn 30e bracht een tijdelijk baantje (‘als koffie-inschenker’, merkte Weidinger droogjes op) hem bij de NOS. Wegens ziekte van een collega werd hem van hogerhand maar zo een camera in de handen gedrukt en kreeg hij de opdracht om naar Brussel te rijden voor een interview. Zonder verdere instructies en zonder te weten waar op de meegekregen camera de aan- en uitknop zat, toog hij naar Europarlementariër Neelie Smit-Kroes waar hij bevestigd antwoordde op de vraag of hij ook een ‘whisky’tje’ wilde drinken. Op hoop van zegen deed hij het interview waarbij hij het geluk had dat hij onderricht kreeg van de beste cameraman die je je maar wensen kon en die hem binnen een week de fijne kneepjes van het vak leerde. ‘Anderen volgden hier vier jaar een opleiding op de filmacademie voor!’
Het interview maakte indruk en hij kreeg de opdracht om een groot project te draaien waarbij hij in anderhalf jaar tijd de hele wereld over reisde met een camera- en geluidsman om authentieke verhalenvertellers te registreren. ‘Hoezo ‘dom’ en ‘lui’..? Heel wat hoogopgeleide vrienden van toen waren stinkend jaloers op de stuntelende Montessori leerling van weleer die nu de hele wereld overtrok. Noem een land en ik ben er geweest en verdiende daar ook nog eens dikke poen mee.’
Hij raakte destijds bevriend met Adelheid Roossen die hem de VARA binnenloodste waar hij in een denktank terechtkwam dat zich bezighield met het maken van nieuwe komische programma’s. Hoofd Amusement en drama Anton Smit pikte hem vervolgens in 1990 uit een vergadering met de mededeling: ‘Jij gaat een aflevering voor ‘Zeg ‘ns Aaa’ schrijven’. De komische hitserie inderdaad waar in de jaren tachtig en negentig zes miljoen mensen naar keken. Weidinger zijn script voor de aflevering ‘De portefeuille’ sloeg zo aan dat hij zich niet veel later bij Chiem van Houweninge en Alexander Polak moest melden, de scriptschrijvers die de serie bedacht hadden. Polak sloeg hem op de schouder en merkte op: ‘We hebben eindelijk iemand gevonden die zo in ons team kan meedraaien!’
Na ‘Zeg ‘ns Aaa’ volgde de populaire serie ‘Oppassen’ met de bekende acteur Coen Flink die een goede vriend van hem werd. Zijn eigen komedieserie ‘In de clinch’ was het vervolg, maar de uitzendingen daarvan werden door de toenmalige netmanager Joop Daalmeijer naar de late avond verbannen, waar de serie een zachte dood stierf. Sowieso had Weidinger dit leventje wel gezien. ‘We woonden destijds in Leusden, vlak tegen Het Gooi aan. Te midden van opgeklopte, nooit klaargekomen buurvrouwen met kerels die aan mij vroegen wanneer ik mijn auto ging wassen. ‘Wegwezen!’, kwam in mij op. Ik was inmiddels hertrouwd met Marlies wiens hobby het bakken van taarten was en dat sloeg zo aan dat ze een onderneminkje startte. Samen hadden we net een dochtertje gekregen en het werd tijd om het westen vaarwel te zeggen.’
Thuiskomen in Pieterburen
Vervolgens reed hij een jaar vergeefs door Nederland op zoek naar een mooi huis met veel ruimte. Dat viel niet mee. Inmiddels had hij het plan om naar de provincie Groningen te verkassen opgegeven, tot hem die ene advertentie onder ogen kwam. Het was een eenregelige tekst, maar met een traan: te koop mijn mooie huis. Plus een telefoonnummer van slechts 3 cijfers. En zo reisde hij nog eenmaal af naar het hoge noorden, naar Pieterburen, waarvan hij het bestaan niet wist.
Hij vloekte toen hij zijn auto voor het pand parkeerde. ‘Zo’n groot huis voor 164.000 gulden, dat moet een drukfout geweest zijn.’ Alvorens zich voor te stellen aan de eigenaar verifieerde hij dit nog even. ‘164.000 gulden, mompelde de man, maar daar valt over te onderhandelen!’. Toen het spreekwoordelijke ijs gebroken was wist Weidinger dat hem het huis gegund werd. “U kijkt als een man die z’n spoortreintje heeft teruggevonden,” zei de eigenaar bijna geëmotioneerd. ‘De koop werd beklonken en ik ben niet meer gestopt met jubelen. We wonen tegenover ‘Domies Toen’ met uitzicht op één van de mooiste bomen van Nederland. Ik ben een echte Groninger geworden en werd gastvrij opgenomen in de kroeg. Hoezo stugge en stille Groningers?!
Een boek en een B&B
Weidinger kon vanuit het Groningse zijn scripts naar het westen mailen, bekwaamde zich in de dramatologie, startte samen met Marlies een B&B dat jaarlijks vele wandelaars mag begroeten die het Pieterpad willen lopen en ondersteunt zijn vrouw met het bakken van taarten. ‘En ik heb drie jaar geleden een boek geschreven dat in 2019 uitgekomen is, ‘De langzame lezer’ getiteld. Het blikt terug op mijn toch wel uiterst turbulent en uitzonderlijk verlopen leven. En op de verstikkende jaren vijftig, mijn milieu en de worsteling van een begaafde maar dyslectische niet erkende wees. De roman De Langzame Lezer is in de boekhandel te koop en bij bol.com (ook als e-book).’
‘En nu ik toch een beetje reclame aan het maken ben, ik zit al bij Dijk & Belga toen Silvio nog in Winsum werkte. En dat bevalt zo goed dat nu ook mijn dochter klant bij hen is. Je merkt het, ik ben in meerdere opzichten helemaal thuisgekomen in Pieterburen!’
